Ben, fotoğraftaki adam...

Bir gün gelecek, elinizde fotoğraflarla resmedilmiş bir ömrün, kısa bir özetinden başka bir şey kalmayacak... Sevdiklerinizden, değer verdiklerinizden, ve dahi sizden...

Çıkın, yaşayın ve çekebildiğiniz kadar çok fotoğraflayın hayatı, hayatınızı...

Ben FOTOĞRAFTAKİ ADAM...

Birine BABA, birine EŞ, bir babanın OĞLU, bir annenin (hâlâ) kuzusu...

Kardeşi, ağabeyi / baba yarısı...

Kiminin komşusu, kimine yüzünü görmediği halde dahi iyi hissettiren kalem...

Sıfatları saatlerce sıralayabilirim. Ama kimseye sıkıntı vermek, üzmek istemem.

Her sıfata uyar, insanlığın gereği hallerim.

Kin beslemem, düşmanlığım yok, düşmanım yok bildiğim...

Kimsenin kalbini kırmadım, bile isteye; ama varsa böyle bir kalp, üstüme düşen özrü dilemekten imtina etmem, bu vesileyle...

Tanıyan tanır, bilen bilir, parayla pulla, ticaretle işim yoktur benim; ben gönlümün derdini dert kabul eder, üstlenirim.

Arkadaşlık desem az, dostluk desem yakışmaz, kalbimin özelinde, sıfatı kendine münhasır isimlerim, o kalplerde de yerim var, bilirim...

Öfkemi yeneli uzun zaman oldu.

Keşkelerimi yaşadım bitti...

Egomun göbeğini erittim gitti...

Farkındalıklarımın farkı, içimdeki insanı daha bir insan yaptı belki;

ama dürüst olayım enerjimi de tüketti...

Son zamanlarda YILDIZ TİLBE olmayı ister hale getirdi....

Evet yoruldum; günlük rutini gözümde büyüyor hayatın.

Ama yorgunluğumun bile keyfini çıkarmayı öğrendim.

Sarılmayı, ama candan sarılmayı, sevdiğimi söylemeyi; bunu söylediğimde, benim daha önce hiç böyle duygusal halimi görmemiş olmanın şaşkınlığını yaşayan bakışlarla eğlenmeyi öğrendim...

Ben FOTOĞRAFTAKİ ADAM...

Sadece söylemeyi değil, EGO'mun boğazını sıkıp, insanları, çevremi gerçekten sevmeyi öğrendim...

Emeği geçenlere, beni gerçekten sevip, söyleyenlere, her fırsatta hissettirenlere, en sıkıntılı hallerimi yaşarken ben, elimi bırakmayan eşime...

Ve desteğini tüm esirgemeyenlere SELAM OLSUN...

HEPİNİZİ ÇOK SEVİYORUM...